Dünyaya gelen her bebek, gözlerini ilk açtığı anda doğal bir otistik süreç yaşamaktadır. Bebekler ilk dünyaya geldiklerinde insanlara ve çevresindeki varlıklara karşı duyarsız olabilirler. Ancak, bu süreç bebeğin gelişimiyle birlikte ilk üç haftalık sürecin sonunda dış dünya ile bağlantı kurarak, çevresiyle ilgilenmeye ve ilişki kurmaya başlar.

Otistik çocukların çoğu, bebeklik döneminden itibaren dış dünya ile bağlantı kurmakta zorluk çekerler ve etraflarına duyarsız kalırlar. Bu çocuklar, yaşamlarının ilk döneminde anneleri bile karşılarında olsa duygusal bir bağ kurmakta zorlanabilirler.

Çoğunlukla bebeklerde iki yaşın sonunda otizme ait belirtiler gittikçe artar. Bazen bu belirtiler ebeveynler tarafından geç fark edilebilir. Otizm belirtileri, çocukların gelişimiyle birlikte fark edilmeye başlanır. Otizmli çocuklar, diğer çocuklara nazaran daha az hareket eder ve daha az güler. Bu çocuklar, öpüldüğünde, sevildiğinde, okşandığında ve kucaklandığında aşırı tepki gösterir ve rahatsızlanarak uzaklaşmaya çalışırlar. Ebeveynler, ilk başlarda çocuklarıyla oynamaya çalışırken, çocuklarının kendilerine karşı ilgisizlik göstermesi nedeniyle sağır olabileceği düşüncesine kapılabilirler.

Otizmli çocuklar, çevresindeki renkli yapılarla ilgilenmez ve farklı olaylar dikkatini çekmez. Dışarıdan gözlemlendiğinde, adeta odada kimse yokmuş gibi davranırlar. İnsanlarla göz teması kurmazlar ve yalnız kalmaktan hoşlanırlar. İlk başlarda anne ve babasından ayrıldığında tepki göstermezken, ilerleyen yaşlarda ebeveynlerine aşırı derecede bağımlı olurlar. Aile bireylerinden ayrı kaldığında ağlama ve sıkıntı yaşadıkları gözlemlenmiştir. Otistik çocuklar, beş yaşına geldiklerinde hala konuşma yetisini tam olarak kazanamazlar ve cümleleri bir arada kullanamazlar. Kişisel ihtiyaçları dışında kalan eylemleri kullanmazlar. Çocuğun yaşının ilerlemesiyle bazı çocuklar hiç konuşamazken, bazıları söylediklerini anlaşılmaz bir şekilde tekrarlar.

Çocuklar akranları ile oyun oynamayı severken, otistik çocuklar akranlarından uzak durmaya çalışır. Hep yalnızlığı tercih ederler. Otizm hastaları, çevredekilerce kolayca ayırt edilebilir. Otizm hastalarının yüz ifadeleri diğer insanlardan farklıdır ve otizm hastalarının çoğu birbirine benzemektedir. Otizm hastaları, genellikle garip hareketler ve eylemler sergiler. Bunlar beklenmedik el çırpmalar, kendi etrafında defalarca dönme, odanın içinde amaçsız hareketler ve sürekli devam eden istemsiz hareketler gibi farklı tarzda dış beden hareketleridir. Otizm hastaları, uğraştıkları bir materyalle genellikle aynı şekilde oynar.

Otistik hastalar, amaçsız nesnelere ciddi anlamda ilgi gösterir. İlgi duydukları materyaller arasında dönen bir pervane, bir soda şişesi ve gazoz kapağı gibi nesneler bulunur ve sürekli bu materyallerle ilgilenirler. Gözlerinin sürekli gördüğü ve beğendiği materyallerin ortadan kalkmasına izin vermezler. Bazı tepkileri nedeniyle ev içinde bulunan materyallerin yerini değiştirmeme istemi aile bireylerini sıkıntıya sokabilir.

Otistik hastalarda ani ve beklenmeyen yersiz tepkiler gözlemlenebilir. Özellikle beklenmeyen öfke çığlıkları, kendisine ve çevresine zarar verme isteği bazen de beklenmedik sevinç ve ayrılmama gözlemlenmektedir. Otizm hastaları, yaş ilerledikçe çevresindeki insanlarla ikili ilişkiler kurmaya çalışır. İlk zamanlarda kimseyle konuşmayan ve hiçbir ortama girmek istemeyen otizm hastası, ilerleyen yaşlarda sevinç nidaları sergileyerek sürekli anlamsız bir şeyler paylaşmaya çalışır. Hatta ilerleyen yaşlarda bu çocuklarda dinledikleri müzikleri ezberleme ve söyleme isteği gözlemlenmiştir.

Otizm hastalığının nedeni yapılan birçok araştırmaya rağmen hala bulunamamıştır. Otizmin tahmini olarak kalıtsal bir hastalık olduğu düşünülmektedir. Zekâ geriliği ve konuşma zorlukları otizm hastalığının en belirgin özelliklerindendir. Aynı ailede birden fazla otizm vakasının görülmesi, genetik faktörlerin etkili olduğunu göstermektedir.

Otizm hastalığının hala kesin bir tedavisi bulunamamıştır. Bu hastalığın bilimsel olarak nedeni de hala tam olarak belirlenememiştir. Otizmli çocukların tedavisinde ailenin bilinçli ve bilgi sahibi olması çok önemlidir. Ailenin sevgisi ve özverisi olmadan bu hastalığın çözümü mümkün değildir. Otizme yönelik bir ilaç bulunmamaktadır, ancak kendisine ve çevresindekilere zarar veren otistik bireylere sakinleştirici tarzda yatıştırıcılar verilerek huzursuzlukları giderilebilir.

Uzmanlar, otizm hastalarının hayata daha rahat tutunabilmeleri için otizm hastalarının bulunduğu okullar açarak burada kendileri gibi otistik çocukların gelişmesi için çalışmalar yürütmektedir. Bu okullarda verilen eğitimler ile otistik çocuklar yemek yeme, kişisel ihtiyaçlarını karşılama ve sosyalleşme imkanlarını öğrenirler.