Tırnak yeme hastalığı, çoğunlukla çocuklar ve ergenlik dönemindeki gençler arasında yaygın olarak görülen bir davranış bozukluğudur. Yetişkinlerde de bu alışkanlık zaman zaman gözlemlenebilir. Tırnak yeme, aslında bir hastalıktan ziyade bir takıntıdır ve genellikle altında yatan psikolojik sorunların bir belirtisi olarak ortaya çıkar. Günümüzde çocukların yaklaşık %35'inde tırnak yeme alışkanlığı görülmektedir. Tırnak yeme alışkanlığı, kendini ifade edemeyen ve çevresinden yeterince takdir görmeyen çocuklarda daha yaygındır. Yetişkinlerde ise bu alışkanlık, çocukluktan kalma bir davranış olarak kendini gösterebilir ve kişinin kendini ifade edememesinin bir belirtisi olabilir. Yetişkinler, hem kendileri hem de çocukları için tırnak yeme alışkanlığının bağımlılık olmadığını ve kurtulmanın zor olmadığını bilmelidir. Çünkü tırnak yeme alışkanlığı, bağımlılık olarak görüldüğü takdirde vazgeçilmesi imkansız bir takıntı haline gelebilir.

Tırnak yeme, hastalıktan çok bir alışkanlıktır. Daha çok çocuklarda görülen bu alışkanlık, çocuklar tarafından kabul görmeyen ve hoş karşılanmayan bir davranış olarak algılandığında daha fazla tırnak yeme arzusu yaratabilir. Tırnak yiyen çocukların anne ve babalarına çok iş düşmektedir. Çünkü tırnak yemeye başlayan çocuklarda dikkat edilmesi gereken durumların başında, başka çocuklarla kıyaslanma, aşırı heyecanı bastırma ve aşırı baskı altında kalma yatmaktadır. Özellikle çocuklar ve ergen yaştaki gençler ile yetişkinlerde tırnak yeme, öz güven eksikliği ve aile içi baskıya maruz kalma sonucu daha sık görülmektedir. Tırnak yeme hastalığının altında yatan en önemli faktör, psikolojik sorunlardır. Örneğin, anne babası tarafından sıkı ve baskıcı bir eğitim uygulandığında, aşağılamayla karşılaştığında, sürekli eleştirildiğinde, yeterli sevgi ve ilgi görmediğinde, iç dünyasındaki sıkıntıyı tırnak yiyerek dışa vurabilir.

Tırnak yeme hastalığında, anne ve baba arasındaki ilişkiler de çocuğu etkilemektedir. Anne baba geçim sağlayamaz ve sürekli evde bir kavga ortamı olursa, çocuk da tırnak yeme alışkanlığı geliştirebilir. Birden fazla çocuk bulunan evlerde, çocuklar arasında sevgi paylaşımı da eşit olmalıdır. Sevgi eşit paylaştırılmadığı takdirde çocuklar arasında kıskançlık başlayabilir ve bu durum tırnak yeme alışkanlığına yol açabilir. Tırnak yeme hastalığı, örnek alınmış bir davranış da olabilir. Örneğin, tırnak yiyen bir anne veya baba, çocuklar tarafından örnek alınabilir ve bu davranış doğru bir hareket olarak algılanabilir. Tırnak yeme alışkanlığı korku ile de başlayabilir. Toplumdan dışlanma korkusu, başına kötü bir şey gelme korkusu, başarısızlık korkusu, anne baba korkusu ve benzeri korkular da bu hastalığa sebep olabilir.

Bu hastalıktan kurtulmanın en önemli yöntemi, ilk fark edildiği anda buna neden olabilecek faktörleri bulup o konuda çözüm üretmektir. Çocuklarda ilk görüldüğünde büyük bir sorunmuş gibi davranmayıp bir müddet görmezden gelmek, önemli bir stratejidir. Çocuk huzursuz bir ortamda ise o ortamdan uzaklaştırmak, gergin ise sakinleştirmek gereklidir. Azarlamak ve "yapma, etme" demek, çocuğu inatlaşmaya götürebilir ve bu da zamanla vazgeçilmesi zor bir alışkanlık haline gelir. Çocuklar korku esnasında tırnaklarını yiyorsa, korkularıyla yüzleşmelerini ve o korkulardan arınmalarını sağlamak gereklidir. Çocuklarda veya yetişkinlerde gece tırnak yeme hastalığı var ise, terletmeyecek hafif bir eldiven kullanımı tırnak yeme alışkanlığını önleyebilir. Tırnak yiyen kişilerin ve çocukların tırnaklarına acı oje diye bilinen sıvıyı sürebilirsiniz; bu şekilde acı tat geldiğinde tırnak yeme isteği kaybolur ve yememesi gerektiğini hatırlatır. Çocuklarda görülen tırnak yeme hastalığından kurtulmak için küçük ve ölçülü biçimde ödüller ve takdirler vermek faydalı olabilir. Çocuklara öz güven sağlamak ve başarı yollarını açmak, onlara söz hakkı tanımak da tırnak yeme hastalığından kurtulmalarına yardımcı olacaktır.